CONTEMPLATIEF KIJKEN
Bijgewerkt op: 25 nov. 2021
- alleen maar kijken & zien -
Soms vergeet ik te kijken, zie ik niets. Vanochtend werd ik wakker met voor de zoveelste dag met een ontzettend vol hoofd, vol met keuzes. Wat moet ik nou doen, wat wil ik, wat is goed. Eigenlijk de hele week al ervaarde ik herhalende gedachtes die me totaal uit de werkelijkheid haalde, uit het nu. Die ervoor zorgde dat ik weinig sliep en later wakker werd dan gehoopt, met als gevolg stress over mijn verminderde productiviteit.
En nu, eindelijk is daar weer de ruimte, mijn kamer. Mijn lichaam in mijn kamer, thuis in mijn huis., in mijn lichaam. Na een kort staar moment, zag ik. Ik zag weer. Ik zag ik dit. En daar was de overweldigende ontspanning, een moment waar mijn hart een sprongetje maakte. Een stem die fluisterde ‘zie je wel, je weet het allang.’ Dit is het, en deze stem was er ook niet voor het eerst. Ik weet al dat dit het is. Maar waarom blijft er dan steeds een stem van alles roepen zoals ‘maar’ en ‘misschien’, ‘wat als’ met alle soorten woorden en zinnen die daarop volgen.
Interessant, hoe ik van een ‘in mijn hoofd en daardoor een klein, krampachtig, ongezellig persoon’ naar een ‘in een ontspannen, open en weer in vertrouwen voelen persoon werd’, en dat in een seconde. Zien in seconde, terugkomen in een seconde, wat kan er veel gebeuren in een seconde, en zo vaak vergeet ik weer dat die seconde ook weer vervaagd, verdwijnt. Maar ergens blijft de herinnering aan het willen zien, het willen zijn. Er volledig willen zijn vanuit verwondering en moeiteloosheid. Vanuit vertraging, stilte.
Het zien, het ware zien van elk moment zoals het nu is en daar geluk in vinden, het plezier hierin en het willen delen.’ Dus bij deze, dit is wat ik zag en wat me weer terughaalde naar vandaag, naar zondag. De zondag binnen, in ontspanning, zonder iets te hoeven. Alleen weten dat ik wil kijken, wil zien en wil fotograferen.